Przystanek Autobusowy

bruk

Katie natychmiast pozbyła się słuchawek, bo pora skończyć udawanie, i uśmiechnęła się do Christophera, wyciągając głowę jak jakiś rzuw, żeby mogła pocałować go w policzek na przywitanie. Nie wiem, skąd wiedziała, że to nie Aaron, po prostu wiedziała... Miał innego awatara, to pewnie przez to.. - Hej, Chris - HRIS!!

Gość

ale ładny, nie? avatar.
-Christopher-poprawił ją odruchowo, bo nie przepadał, gdy nazywano go Chrisem. Uśmiechnął się jednak, bo on jest raczej pozytywny, proszę panią i pana-Miło cię widzieć! Co tu robisz?

bruk

Ładny. <3 Katie chwilę się zastanawiała nad odpowiedzią, ale nie wymyśliła nic mądrego, więc uśmiechnęła się tylko i wzruszyła ramionami, wpychając do torby swoje niezwinięte słuchawki. Bo od zwijania się niszczą kabelki, lepiej niech się poplączą Rolling Eyes

- Nie wiem. Trochę się zasiedziałam, powinnam być w domu z półtorej godziny temu.. Teraz chyba nie mam co tam wracać. - Pytanie: czy to dobrze, czy źle!

Gość

-Pobiją cię rodzice, czy coś? Tak to zabrzmiało w każdym razie. Mieszkasz w ogóle z rodzicami? -zastanowił się na głos, nie pamiętał. Czekaj, muszę zadzwonić do mamy.

bruk

- No mieszkam. Niestety. Nie wiem, czy mnie pobiją, w zasadzie są zdolni do różnych rzeczy, możesz mi wierzyć - zaśmiała się, odkładając torbę na bok, by odwrócić się bardziej jakoś do niego. Bo jak można nie patrzeć na Bojda, rozmawiając z nim, omamo (omamo od tyłu wygląda tak samo jak od przodu xd). - Co tam, huh?

Gość

a obamo już nie ;///
-Czemu niestety? Przynajmniej masz posprzątany pokój i ciepłe obiadki, przyszyte guziki w koszulach i wyprasowane krawaty - rozmarzył się. Ostatnio Ajron nie robił obiadów. Pewnie obrażony na Christophera, za cokolwiek, muszę ich w końcu pogodzić bo to głupie że się ciągle kłócą o jakieś dziewczyny. Albo chłopców. Westchnął ciężko. - U mnie nic....

bruk

- Ale to wcale nie jest fajne, że muszę płacić gosposi, żeby nie mówiła mamie, że wychodzę z domu po dwudziestej pierwszej. Albo nawet po dwudziestej. Jak to nic? Zawsze coś jest.. - zauwżyła zupełnie sprytnie i błyskotliwie, albo właśnie niespecjalnie.

Gość

-Nic, uwierz. To znaczy z niusów to ewentualnie mogę ci powiedzieć że wczoraj Adam zwierzał mi się że chyba nie jest gejem, czy coś takiego, prawdę mówiąc nie pamiętam, bo trochę mnie to zamroczyło. - Rzydzie jest cienszkie.

bruk

- O, nie jest? - Zdziwiła się. Nigdy by nie powiedziała, że Adam nie jest gejem, jej zdaniem był kwintesencją gejostwa. Ale co ona mogła wiedzieć, przecież znała jednego, może dwóch gejów, z czego jeden to jej fryzjer, który zaciekle twierdzi, że ma żonę i dwójkę dzieci. - A to ci niespodzianka.

Gość

-Przespał się z jakąś koleżanką. To znaczy niby nie uprawiali seksu. Sam nie wiem, jezu. Nic już nie będzie takie samo - powiedział, łezka aż kręci się w oku, oh&ah.

bruk

- Nie będzie? A co, to był twój chłopak, czy coś? Może wyjdzie mu to na dobre, Christopher. Może. - Zastanawiała się, jak można ładnie zdrobnić jego imię, ale skoro za Chris się pluł, to chyba nic innego nie wynajdzie.

Gość

Pher, to prawie Cher. - Tak, mój chłopak - odparł sarkastycznie, trochę się ciskał o to, bo wszyscy sobie robili rzardy z ich niesamowitej przyjaźni. - Chodź, idziemy stąd -dodał też, może zmienią temat w końcu!

bruk

- Dokąd chcesz iść, co? Już zdążyłam się tu prawie zadomowić. - Powiesiła plakat Efrona za ławeczką i takie tam. Wstała mimo to i otrzepała z niczego swoje szorciki. - To znaczy chodźmy, no. - Od co . Tak .

Gość

rihi <3
-Do mnie! To znaczy nie wiem, czy jest Ajron - nie ma, wrzucilam go gdzies i nie moge znalezc, zycie, xd pociagnal ja i zacznij.

misio

no więc, padło na rajli, czelo wszystkim. w ogóle czwartek to międzynarodowy dzień grania w innych, tak jak środa to międzynarodowy dzień palenia.
siedziała sobie na przystanku, bo wbrew temu, co mówił dzisiaj ten facet z nerwicą natręctw (myje ręce jakieś 80 razy dziennie!) w rozmowach w toku u ewy drzyzgi, przystanki są całkiem fajne, nawet pomimo bonusów w postaci żuli i innych takich. właściwie to nie wiem, dlaczego tutaj siedziała, dlaczego teraz i dlaczego sama, może powinna być raczej w jakimś klubie, ale nie, bo nie miała ochoty. chyba. powiedzmy, że się dotleniała. i znowu ktoś jej zapieprzył papierosy.

głupek

JB był już nieco upalony, niespecjalnie mocno, ale na tyle, żeby ogarnęło go to upragnione, wytęsknione, już od wczoraj!, uczucie wszechogarniającej lekkości. Płynął ze słodkim szumem w uszach, wieczorne powietrze pachniało tak słodko, mocz i świeże owoce, kochał Paryż późną wiosną. Marzyła mu się teraz tylko burza, zmywająca napięcie i odświeżająca. No, i więcej papierosów. Na razie odpalał jednego za drugim, żeby zatrzymać się na tym przystanku, z którego na ogół wracał do domu. Amen?

misio

- zasłaniasz mi słońce - burknęła riley, która nie była dzisiaj właściwie ani trochę upalona, naprafte mamo, ale dla niego to i tak było bez różnicy, pewnie nawet jej uwierzy, że ta latarnia, którą jej zasłonił wcale nie jest słońcem. i w ogóle to widywała go tak rzadko, że nawet nie poznała, że to ten brat lottie. tak, 'ten' brat.

głupek

- Ty, ja cię znam - powiedział, ale ja bym się zbytnio nie podniecała, bo może mówił do swojego odbicia, a może do krocza faceta z reklamy, o ile jeszcze jej nie zmienili i nie zastąpił go na przykład Żerard Depardie albo paczka płatków śniadaniowych super fit, dwadzieścia trzy rodzaje zbóż i zmielona stonka ziemniaczana gratis - No nie?

misio

chyba ją zaskoczył. zmrużyła oczy i przechyliła głowę, żeby lepiej się przyjrzeć. ale nie wymagajmy od niej zbyt wiele, zwykle kiedy poznaje nowych ludzi jej zdolności percepcji są dość ograniczone, nie wymagajmy od niej, żeby pamiętała wszystkich wyemancypowanych i zbuntowanych braci swoich szalonych współlokatorek. no i nie kojarzyła, doszła więc do wniosku, że bredzi jak każdy upalony i pewnie mówi do znajomej płyty chodnikowej.
- hm, tak? - mruknęła z powątpiewaniem. postanowiła odegrać rolę płyty chodnikowej. po tym ciekawym doświadczeniu jean- baptiste może mieć ciekawe wspomnienia.

głupek

- Tak, tak myślę - w sumie to właśnie doznał olśnienia, może naprawdę ją sobie przypomniał, zrozumiał, że to bratnia dusza albo coś w tym stylu, że na pewno jest mu przeznaczona by miał z nią osiemnaścioro dzieci i zdradził dopiero za trzydzieści lat ze swoją cytatą sekretarką w wyciętym kostiumie w kolorze śliwki węgierki, na przykład pieprząc ją trzy godziny na ksero? Zrobiło mi się niedobrze, chyba wyrzygam tym mlekiem - Chociaż w zasadzie to już nie wiem, zgasiłaś mnie, ty, jakkolwiek masz na imię.

misio

- i nie pamiętasz mojego imienia? załamałeś mi serce! - zawołała z teatralną rozpaczą. to straszne. mówi, że ją zna, a potem, że nie wie, jak ma na imię. pewnie widział ją pod sacre coeur w blasku słońca i od tamtej pory nie mógł przestać o niej myśleć, by wreszcie odnaleźć ją tego majowego wieczora na przystanku autobusowym och. tak przy okazji, mało kto nie nienawidził durnych, płytkich, łzawych i tandetnych historyjek jak ona. ale jean baptiste, ćpun czy nie, nie wyglądał na taniego lowelasa rodem z harlequinów, więc może bóg jednak ją kocha.

głupek

no cóż, jestem bogiem. bokiem. zbokiem! chryste kurwa żizaz.
- Przepraszam - odparł, spuszczając wzrok i wbijając go w dłonie. Wcale mu się nie pociły, wręcz przeciwnie, powiedziałabym nawet, że było mu w nie dziwnie zimno, na pewno zaraz zacznie toczyć ślinę z ust i dostanie drgawek, czy czegoś takiego. Chwilowo tylko spojrzał na nią spode łba i zmarszczył brwi - Naprawdę nie chciałem żeby tak wyszło!
To nie tak, Alvaro, nagi Ricardo pod moim łóżkiem tylko naprawiał sygnalizację świetlną.

misio

rozważała, czy może nie zrobić małej dramy, nie rozpłakać się i odejść. szkoda, że nie pada, byłoby bardziej teatralnie. zmarszczyła już nawet czoło, zrobiła oczy wielkie jak spodki i przygryzła drgające wargi, wróżę jej świetlaną przyszłość na deskach teatru.
- jak możesz? czy... czy tamta noc... nic dla ciebie nie znaczyła? - dobra, jeszcze trochę i zrobi mi się go żal. ale jej pewnie nie. była zła i niedobra i perfidnie wkręcała tego oto jeana- baptiste'a, chociaż była pewna, że widzi go pierwszy raz w życiu. dobrze, że babcia miała dużo łzawych romansideł na strychu, było z czego czerpać inspirację! zapomniałam dodać, że już szkliły się jej oczy.

krulik

Anton stał na przystanku z rękoma w kieszeniach rozpiętego, ciemnego płaszcza i przeglądał rozkład, chociaż w zasadzie nie miał zamiaru nigdzie jechać, bo nienawidził autobusów. Tak samo jak i wszystkich innych środków komunikacji miejskiej, no ale..

Gość

Michelle nie robiła nic sensownego, bo Ethan nie dorobił jej jeszcze kluczy do mieszkania i go nie było, więc została skazana na chodzenie po mieście. Usiadła sobie teraz na przystanku, bo hm, bo się zmęczyła, to znaczy miała dosyć wysokie obcasy i bolały ją stopy, więc usiadła i wyciągnęła nogi przed siebie.