Promenade Plantée

co u ciebie?

- Pieprz się Ralph! - zaśmiała się. - Jak będę coś od ciebie chciała to zadzwonię, okej? - zapytała jeszcze, ale poszła do domciu, nie czekając na odpowiedź, xd.

bruk

Katie spacerowała w zasadzie trochę bez celu, paląc papierosa za papierosem, bo w zasadzie to była trochę zdenerwowana, gdyż ponieważ zgubiła, y, portfel! A z nim wszystkie swoje karty, która musiała natychmiast poblokować.

Gość

Właściwie Ralph chyba nigdzie nie poszedł, a skoro nie poszedł, to nadal stał pod drzewiem, pod którym wcześniej siedział i palił skręta. Skoro wszyscy to wielka, szczęśliwa rodzina, kiedy zauważył Katie postanowił ją zawołać.
-Hej, mała - podszedł nawet i poczęstował ją ślicznym Gaspierdowym uśmiechem.

bruk

Odwzajemniła uśmiech, mimo że niespecjalnie była w nastoju, chociaż w zasadzie ów nieco jej się poprawił, kiedy go zobaczyła. Bo coś tam. - Ralph, ciołku, widzę, że masz nowe buty - stwierdziła, mierząc go wzrokiem od stóp do głów i z powrotem; ostatnim razem, kiedy go widziała miał urocze kapciuszki z pieskami, więc normalne buty to w zasadzie miła odmiana. Albo właśnie nie! - Nie wiem, czy słyszałeś, ale u Nelsona i Naomi szykuje się jakieś spontaniczne party. - Luźna żaluzja taka.

Gość

-Mmm, więc nie może tam zabraknąć wujka Ralpha, mam rację? - zapytał, zerkając na swoje znoszone trampki. O czym ona do cholery mówiła, nowe? A gdzie tam. Ponownie spojrzał na Katie i mimo wszystko szczerzył się jak głupi, bo był zjarany. Chociaż przypuszczam, że nawet bez tego byłby zdolny do posyłania jej głupawych uśmiechów. Cały Ralph - Więc idziemy, tak? - zaproponował jej ramię, patrz jaki dżentelmen się znalazł.

bruk

- Idziemy! - przytaknęła, dosyć entuzjastycznie, czego po chwili pożałowała, bo pewnie wyszła na idiotkę, a raczej wyszłaby, gdyby nie to, że Ralph musiał nie myśleć zbyt trzeźwo, co stwierdziła dopiero po dłuższej chwili. A i ten, zacznij;d

kasztaniak

Wracała tedy z uczelni, była tak gorąco, ze skusila sie na lody,które sprzedawała jakiś facet w budce. I usiadła za ławce.

misio

o, hejka. siedziała tutaj na jakiejś ławce, albo innym miłym gadżecie typu murek i ogólnie rzecz biorąc przymierała z nudów. nawet odechciało jej się słuchać muzyki z ajpodzika, którego w chwili obecnej chowała do torby.

Gość

No więc, hm, Thomas dosiadł się do Effy i miło uśmiechnął. - Cześć, Effy, prawda? - zapytał, bo znał ją skądś tam, ale nie był do końca pewien czy to rzeczywiście ona. Jak nie, to trudno, chyba nie pobije go za taką pomyłkę, prawda?:d

misio

jaran

-effy, prawda - odpowiedziała i uśmiechnęła się do niego trochę rozbawiona, bo musiała mu przypominać swoje imię średnio raz na dwa miesiące. może był sklerotykiem, chociaż to dosyć dziwne, biorąc pod uwagę wiek thomasa. założyła nogę na nogę i milczała już.

Gość

- Huh, to dobrze, już się wystraszyłem, że znowu coś pomyliłem. Chyba mam alzheimera. - westchnął ciężko, wciąż przyglądając się Effy, wiadomo, kontakt wzrokowy i tak dalej, xd.

misio

-hej, to w zasadzie smutne jeżeli naprawdę masz alzheinera - powiedziała, bo przejęła się jego ciężkim losem xd. co jeśli obudzi się któregoś dnia, spojrzy w lustro i nie będzie wiedział na kogo patrzy? przysunęła się nawet do niego i położyła dłoń na jego fajnym ramieniu - ale nie martw się.

Gość

- Teraz to już trochę za późno..... - stwierdził zasmucony, jednocześnie zastanawiając się, kiedy ma czas aby wybrać się do lekarza i zrobić badania:( - No ale mniejsza ze mną, co u ciebie? - zainteresował się.

misio

-hm, właściwie nic nadzwyczajnego mi się nie przytrafiło. aha, zdechł kot mojej sąsiadki. ale to tyle z jakichś pikantnych nowinek - wzruszyła ramionami. nie będzie mu przecież opowiadać o tym jak na przykład weszła do łazienki i zastała w niej kompletnie nagiego matthieu co odcisnęło dożywotnie piętno na jej psychice xd.

Gość

- Hm, to w sumie trochę przykre, że twoje życie jest tak mało ekscytujące. Chociaż w sumie moje też, nie licząc porannego 'Pali mi się dywan!'. Ale spokojnie, opanowałem ogień. - Stwierdził, z miną wielkiego bohatera, bo właśnie za takiego się uważał.

misio

-moj bohaterze! - zawołała i uciekła, goniąc moją wenę xd.

Gość

poszedl do domu.....

Gość

siedział w krzakach i palił skręta. albo może lepiej nie w krzakach, tylko na ławce, z wyciągniętymi nogami, pewnie nawet ktoś się o nie potknął, bo te nogi czasem były niewidzialne. w każdym razie bolała go głowa, był upalony i opalony, bo był dziś na solarium. albo jednak nie.

głupek

rifka nie, to znaczy nie była, ani upalona ani opalona, ani niewidzialna, była tylko zmęczona, nieco zmarźnięta mimo ciepła, przydałaby się burza czy coś takiego, mogłaby potańczyć nago w deszczu albo wykąpać się w fontannie albo wskoczyć do sekwany z wieży eiffla, powodzenia rifko, w każdym razie na razie szła, w lekkiej sukience, puszką czeri kołk :** w dłoni i w sumie ledwo powłóczyła nogami, czy coś.

Gość

aaron w sumie na chwilę obecną jakoś specjalnie otaczającym go światem zainteresowany nie był, ale jakoś tak mimowolnie czy jakkolwiek uniósł głowę, przyglądając się rifce, co za imię, być może otaczała ją jakąś poświata, czy coś, albo nie wiem, ciągnęło się za nią stado dzikich koni i nie miał wyboru. zmarszczył brwi nawet, przyglądając się jej wciąż, jakby to powiedziały moje koleżanki wręcz ją zmierzył i pomachał do niej, krzycząc coś na kształt 'hej, ty, znam cię!'. okej, nie znał jej.

głupek

- nie wydaje mi się - odparła, ale mimo wszystko jednak dowlokła się do niego, na nogach szczupłych i proporcjonalnie, ale na granicy z nieproporcjalnością długich żeby przystanąć obok, zachwiać się w przód, a potem usiąść na ławce, dobra, usadziłam go właśnie na ławce czy chcesz czy nie chcesz, na pewno chcesz, wiem, że musisz chcieć, nieważne - żebyś mnie znał, ale to nic, w porządku.
gdyby nie była leciutko wstawiona pewnie uciekłaby w drugie krzaki.

Gość

go? =d
- jasne, że cię znam. nawet jeżeli nigdy się nie spotkaliśmy to teoretycznie jesteśmy rodziną, moja droga - przypomniał jej, zaraz wyjaśniając - wiesz, wszyscy pochodzimy od adama i ewy. osobiście jestem zwolennikiem mówienia 'dzień dobry' wszystkim na ulicy, nie tylko sąsiadom i nauczycielom z podstawówki. więc co słychać? - zapytał, co teraz było prawie filozoficznym pytaniem biorąc pod uwagę jego podejście, pokiwał więc głową z mądrą miną i wyciągnął w jej stronę skręta, wypalonego zresztą zaledwie w jednej trzeciej, bo przecież teraz była jego siostrą, a z rodziną trzeba się dzielić. nie?

głupek

- homo sapiens - odparła, chociaż nie było u niej wcale słychać homo sapiens, chodziło o to, że są rodziną, czy coś, była ateistką, hipiską, ale nie paliła i nie wierzyła w adama i ewę - to znaczy słychać, nie wiem, jestem zmęczona - podrapała się w odkryte ramię, długo się zastanawiałam czy 't' czy 'd' jednak i ciągle nie jestem pewna xd - i nie, dzięki, nie palę - zamachała ręką, znaczy wiesz. STOP!

Gość

a ja szukam 't' albo 'd' w 'ramię' xd.
-no dobrze, więcej dla mnie w sumie. tak zawsze mówiła moja mama swoją drogą. pewnie jej nie znasz... moja mama jest fajna - rzekł, w przypadku gdyby rifka była tym zainteresowana + w przypadku, gdyby nie, to i tak słowo zostało rzeknięte czy coś. podrapał się po szyi zaraz, ogolonej, obrzydzają mnie w sumie zarośnięte szyje - więc jak się nazywasz, hm? łatwiej byłoby mi się do ciebie zwracać po imieniu, niż 'homo sapiens'. o ile nie masz na imię rosedewittbukater. - najwidoczniej myślał, że to było jedno imię..

głupek

- rifka - kojarzyło się, a nawet rymowało z 'fifka', więc pewnie aaron miał zaraz ją zarzucic podobnymi komentarzami, ah, upalony umysł. - strelnikov - oby nie był antysemitą, albo też antyrusycystą, nie wiem, czy w ogole istnieje takie określenie, ale pal sześć, możesz się domyślać co miałam na myśli,a potem odgarnęła włosy z policzka i podała mu niepokojąco chłodną dłoń, brzęcząc kilkoma bransoletkami z białego złota - miło mi, nie jestem rosedewittbukater- była zbyt zmęczona żeby dzielić na części.