Recycling

mruk

Second-handowe meble.

dajesz

nie to, by miała potrzebę czy też jakiekolwiek pragnienie kupowania tu mebli, raczej strasznie jej się nudziło, po prostu s t r a s z n i e i wchodziła do każdego sklepu, który napotkała, by wypytywać ekspedientów szczegółowo o różne rzeczy, a potem chamsko wychodzić stamtąd.

krulik

Natomiast Anton od jakiegoś miesiąca chodził strasznie duzo po sklepach z meblami, bo szukał jakiejś szafeczki nocnej, nigdzie co prawda ładnej znaleźć nie mógł. Wszedł więc do tego sklepu, przywitał go zapach olejnej farby i starego drewna, który zupełnie mu się spodobał. Lepsze to, niż wąchanie krowiego łajna. Uśmiechnął się do ekspedientki i zaczął wędrować dookoła... Fascynujące.

dajesz

wędrowanie dokoła sprawiło, że cecilie stwierdziła, iż jest on pewnie kolejnym głupim ekspedientem, na którym mozna z łatwością się wyzyć, wypytac go o tysiąc rzeczy, kazać sprawdzić jeszcze pięćset, a potem zostawić go tak jak wszystkich. podeszła więc do niego i uśmiechnęła się niewinnie, trącając go w ramię. pomyślała przy okazji, że zupełnie miło będzie się go dręczyć z uwagi na wygląd.
- przepraszam bardzo, gdzie są abażury?

krulik

- Abażury? - Anton nie rozkminił początkowo o co chodzi i czemu ta dziewczyna zwraca się do niego z takim idiotycznym pytaniem. Czy naprawdę wyglądał na jednego z tych frajerów-ekspedientów? Miał nadzieję, że nie, i że to po prostu Cecilie ma coś ze wzrokiem. - Nie mam pojęcia. Pewnie gdzieś przy lampach.. - Wzruszył ramionami. Nie wydawało mu się, żeby w ogóle mieli tu jakiś podział na działy xd, skoro to taki sklep ze starociami.

dajesz

- a gdzie są lampy? - zamachała uroczo rzęsami, wyginając palce, na szczęście nic jej nie strzykało. przechyliła głowę na prawo, zastanawiając się, kto zatrudnia takich dziwnych ekspedientów. jak narazie, ten tutaj, był wyjątkowo nieobeznany i obojętny na klientów, a sesil pomyślała, ze powinna go zachęcić do dalszej pracy i większego wysiłku intelektualnego. tak, tak, uznała go za idiotę, ale nie chodzi mi tu o pasywność polityczną...

krulik

- Mam być szczery? Nie mam pojęcia. Lepiej zrobiłabyś pytając któregoś ekspedienta, a nie mnie - powiedział, unosząc nieznacznie prawy kącik ust. Odłożył nawet popielniczkę, którą wcześniej oglądał; teraz musiał chwilę pooglądać Cecilie, która była, jak zauważył, zupełnie ładniutka. A dawno nie miał kontaktu z ładnymi dziewczętami, jeśli nie liczyć swojej kuzynki.. Ale to przecież rodzina.

dajesz

jeśli napisałby list do papieża o swej wielkiej miłości do kuzynki, to pewnie dałby pozwolenie ;x.
- och - wymsknęło jej się po kilku sekundach ciszy, w czasie których docierała do niej smutna prawda o tym, że anton wcale nie jest ekspedientem, a zwyczajnym klientem, takim samym jak ona, okej, może nie takim samym, był przystojny jak na jej oko. - no tak, coś mi tu nie pasowało - zmieszała się, rumieniąc nieznacznie. - huh, przepraszam! - dodała jeszcze i odwróciła sie na pięcie, zła na siebie za to, że wyszła na idiotkę.

krulik

- Ale hej, nic się nie stało! - Powiedział i jeszcze do niej podszedł, stajac przed nią, w zasadzie sam nie wiedział czemu, przecież to jakaś przypadkowa dziewczyna, która nie powinna go interesować i obchodzić. - Chociaż może powinienem się obrazić, bo wszyscy ekspedienci to skończeni kretyni.. Jak można chodzić po sklepie z plakietką z imieniem! - Przewrócił oczyma i uśmiechnął się ciepło. Może mu nie ucieknie!

dajesz

rozesmiała się pod nosem, zadowolona z tego, że anton jednak wcale się nią nie przeraził, nie na tyle, co ona nim i teraz rozluźniła się nawet, krzyżując ręce na piersiach. poczuła się też zobligowana do tego, by zaprzeczyć, że jest kretynem, bo chyba przecież nie był, skoro nie chodził z plakietką ze swoim imieniem po sklepie.
- po prostu krążyłeś tak wokoło - niezdarnie zamachała ręką, prawie stracając z jakiejś półki porcelanową zastawę. - i myślałam, ze jesteś kolejnym ekspedientem do podręczenia. - szczere.

krulik

- Nie można dręczyć ekspedientow - pouczył ją ze śmiechem, chociaż w zasadzie sam lubił się nad nimi znęcać i, na przykład, wciskac im banknoty po pięćset euro, żeby musieli mu wydawać dużo, dużo reszty. Pewnie kupował papierosy banknotami po pięćset. - W każdym razie.. Jestem Anton. I nie mam nic wspólnego z tym sklepem, ale naprawdę.

dajesz

- sesil. - stwierdziła w myslach, że jego imię w sumie jezst do zapamiętania, w końcu takiej twarzy i takich usmiechów, jakimi sypał tutaj anton się nie zapomina, przynajmniej ona nie zapomina! - zabronisz mi? - uniosła jedną brew do góry z przekorą, unosząc też przy tym prawy kącik ust do góry. nie miała dołków w policzkach, gdy się uśmiechała, więc nie będziemy się rozpływać. - to moje dzisiejsze zajęcie, nie mam co robić - westchnęła. - skoro nie masz nic wspólnego z tym sklepem, to co tutaj jeszcze robisz? - nie to, żeby go wypędzała.

krulik

- A mam sobie stąd iść? Jeśli ci przeszkadzam, to przepraszam bardzo, mogę się ulotnić, a ty będziesz mogła bez przeszkód męczyć ekspedientów - powiedział, wcześniej się do niej trochę nachylając, by ta ruda ekspedientka, która stała niedaleko, i która pewnie chciała jakoś ich podejść i spytać, w czym mogłaby pomów, nie podsłuchiwała. Przy okazji dyskretnie powąchał jej włosy, hihi, które pachniały zdecydowanie przyjemnie.

dajesz

okej, chyba więc oddziaływali na siebie w równym stopniu mocno, cecilie aż odebrało dech w piersiach i te sprawy. chwilę zajęła jej koncentracja na czymś innym niż na oglądaniu jego idealnej twarzy, a potem zrobiła krok w tył, prawie wpadając na jakąś komodę, co mógł uznać za zły omen, ale ona chyba po prostu poczuła, że to za dużo jak na jej jedną, małą główkę. trzeba sobie dawkować, nie wszystko na raz.
- nie, nie, teraz najchętniej pomęczę ciebie - wyszczerzyła się.

krulik

- Więc może chodźmy stad gdzieś, hm? - Spytał, przyglądając się jej dłuższą chwilę, jednak nie chciał, by się krępowała, przecież to różnie bywa, więc zaraz odwrócił wzrok na jakąś ulotkę reklamującą inny sklep z meblami, którą ktoś musiał tu podrzucić. - Tu jest strasznie duszno. - A na dworze gorąco, w sklepie przynajmniej była klimatyzacja.. No, może nie do końca sprawna, ale zawsze.

dajesz

- masz jakieś propozycje, dokąd mielibyśmy pójść? - no cóż, w razie czego w lodówce cecilie stał świeżo upieczony przekładaniec czekoladowy, nad którym się dzisiaj trudziła przez cały ranek w ramach napadu weny kulinarnej, więc smiało mogłaby się nim pochwalić przed antonem, jednak niekoniecznie, jeśli będzie miał lepszy pomysł. jej wcale nie było tutaj duszno, no, może trochę, ale to tylko dlatego, że nie mogła normalnie oddychać. dostanie przez niego astmy... hm, może zrobię z niej astmatyczkę?

krulik

- W zasadzie.. Hm, w zasadzie liczyłem na to, że ty masz jakis pomysł - powiedział i uśmiechnął się do swoich butów, a potem do Cecilie. - Zawsze można iśc do jakiegoś parku, mało to zieleni w Paryżu.. - Jasne, że mało, przejechałby się Polską drogą, gdzie dookoła są same pola, drzewa i krowy, potem pola raz jeszcze.

dajesz

zapomniałas o krowich plackach...
ucieszyła się, że będzie sie w takim razie mogła pochwalić swą inwencją twórczą w dziedzinach gotowania i pieczenia, bo przez żołądek do serca, tak? miała tylko nadzieję, że anton nie wykorzysta tej okazji tylko do tego, by ją zgwałcić, ponieważ wymyśliłam sobie, że była dziewicą. znasz kawał o dziewicy trojańskiej?
- możemy pójść w takim razie do mnie, jesli masz ochotę. teraz na dworze jest zbyt gorąco jak dla mnie, żeby chodzić po parku.

krulik

Powiedział, że w porządku i możesz zacząć : D.

dajesz

dzięki xd.