Monster Melodies

mruk

Winyle.

Gość

Stała przed sklepem, właściwie kucała, bo mocowała się ze sznurówkami swojego trampka, która co i rusz się rozwiązywała, co z kolei doprowadzało Emilie do szewskiej pasji. Obok niej na chodniku leżała siatka z nowo zakupionymi winylami i stała nieotwarta puszka doktora peppera :h:

.

Gość

Nelson w sumie nie wiem co tutaj robił, może wracał z tego głupiego spotkania, więc teraz tylko uśmiechnął się do Ems.
- Siemano - przywitał się i roztrzepał jej włosy.

Gość

-Nie czochraj mnie, Nelson - mruknęła, podnosząc się z ziemi i rzucając mu przeciągłe spojrzenie. Jeszcze nie mordowała wzrokiem, ale było to coś na pograniczu tego. Poprawiła spinkę do włosów a la Katie & Emily, którą jej przekrzywił i schyliła się jeszcze po swoją siatkę i Dr Peppera - I siemano, też.

Gość

Spojrzał na nią, trochę zaskoczony, bo była milsza, wtedy w sobotę.
- Co jest, Ems? Nie jesteśmy w humorze? - zapytał, wyciągajac sobie malboraska czerwonego, bo tylko czerwone palił.

Gość

-I tak i nie, nie wiem. Matthieu zwyzywał mnie od dziwek i w ogóle - przewróciła oczami i przewiesiła sobie siatkę z winylami na nadgarstku, żeby otworzyć puszkę z Pepperem.

Gość

Uniósł lekko prawą brew do góry, nie podobało mu się w tym momencie, że Matt mówił w ten sposób o siostrze.
- Ems, nie jesteś dziwką.

Gość

-Może jestem - pociągnęła nosem, ale nie zaszkliły jej się oczy. Jak już wspominałam, Emilie nie płakała przy ludziach, najzwyczajniej w świecie nie umiała - To znaczy nie jestem, ale skoro mój własny brat tak mówi to... - wzruszyła ramionami i dla zajęcia się czymś pociągnęła łyk Peppera. Żałowała teraz, że jednak nie dokupiła wódki.

Gość

- Hej, Ems, nie przejmuj się, obiecuję, że ja już sobie z nim pogadam! - obiecał i teraz przyciągnął Emilie do siebie, by pogłaskać ją troskliwie po pleckach, bo w sumie zrobiło mu się jej szkoda.

Gość

-Ale z ciebie troskliwy miś - stwierdziła, bo podobnie jak mi było to pierwsze co jej przyszło do głowy, z tym że ona nie miała podpowiedzi w postaci określenia 'troskliwie pogłaskać' he he he - Sookie jednak cię nie chce i postanowiłeś ponownie zainteresować się mną? - zapytała, podnosząc głowę i nieznacznie się odsuwając, bo naprawdę ją to interesowało - to znaczy, nie żebym myślała, że ze sobą będziemy czy coś z tych rzeczy, ale zrobiło mi się wtedy dziwnie, chyba rozumiesz.
Pewnie nie rozumiał, to w końcu facet xd.

Gość

- Hm? - zapytał zdziwiony, no bo sorry, jeszcze nikt mu nie robił pretensji o takie coś - kto powiedział, ze spotykam się z Sookie, żeby ją przelecieć?

Gość

-A spotykasz się z nią, żeby ją przelecieć? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, bo w zasadzie nie chodziło jej o to, tylko fakt, że kiedyś tam sto lat temu z kawałkiem, zostawił ją w parku pod pretekstem konieczności spotkania się z sookie. Mniej więcej tak mu to też powiedziała, odsunąwszy się już od niego całkowicie. Stała teraz, bawiąc się tym pstryczkiem przypuszce. Jak to sie nazywa do cholery... :C

Gość

- Musiałem iśc bo sie z nią umówiłem wcześniej, to chyba proste i logiczne, nie uważasz? - zapytał, przyglądając jej się, trochę jakby była chora psychicznie, bo on raczej zwykle podchodził na luzie do takich spraw.

Gość

-Okej, w porządku, powiedziałam, że to nic takiego w zasadzie - machnęła ręką i napiła się trochę, patrząc teraz na puszkę, którą po chwili podsunęła Nelsonowi - chcesz?

Gość

- Nie, nie jestem jakoś szczególnie spragniony. Ale za to jestem głodny, idziesz do mnie, czy będziesz tak tutaj stać? - zapytał, unosząc nieznacznie prawą brew do góry i włozył dłonie do kieszeni.

Gość

-Idę, idę - odpowiedziała, wyrzucając puszkę do kosza i poprawiając grzywkę, którą rozwiał wiatr - zahaczmy po drodze o maczka. Mam ochotę na czizburgera i frytki - zwierzyła mu się i nawet uśmiechnęła całkiem cwanie.

Gość

- Okej - i poszli i zacznę u niego już.

Gość

Zapomniał swojego niebieskiego kardiganu ze sklepu z płytami i w sumie trochę biegł, żeby zdążyć przed zamknięciem, jednakże trochę zrobiłam mu psikusa i okazało się, że popieprzyły mu się sklepy. Kiedy uświadomił sobie, że do właściwego ma z dziewięćset osiem kilometrów to się rozmyślił i zrezygnował, bo naprawdę odechciało już mu się biegania po Paryżu, maj w tym roku był zdecydowanie zbyt duszny i klejący się, Christopher jak to artysta jakikolwiek widzący obrazowo kojarzył tegoroczny maj z watą cukrową, o. W ogóle miał fajną wyobraźnię i na przykład miał określony smak do każdego dnia tygodnia i tak dalej, to się fachowo nawet jakoś nazywa. Usiadł w każdym razie na schodku, a może nie usiadł, tylko raczej zapalił papierosa najpierw i dopiero usiadł.