Puerto Cacao.

misio

- Taki miałam zamiar - mruknęła, przewracając stronice menu, na których nawet na moment nie zaczepiła wzroku, bo cały czas przyglądała się znad karty Fabienowi, taka konspiracja, miała nadzieję, że on tego nie zauważył, bo jeszcze z jej straszliwego planu (jeszcze nie wiedziała jakiego, no ale..) nic by nie wyszło! Oparła łokcie o stolik i odłożyła kartę, mówiąc, że chce zwykłej kawy bez mleka i bez cukru. Hardkor.

misio

fabien zdziwił się, ponieważ myślał, że carlotta wymyśli sobie niestworzone rzeczy, jakąś kawę, której nie da się nawet zrobić, bo ja bym na jej miejscu tak postapiła, gdybym wywróciła się przez jakiegoś duperelka, przystojnego duperelka, no bo co w końcu. i owszem, zorientował się, że mu się przygląda z uwaga, pochlebiało mu to, jednak nie dał tego po sobie poznac, nie chciał jej speszyć, bo czuł się całkiem nieźle, kiedy na niego patrzyła w ten, a nie inny sposób.
przyszła kelnerka i zamówił dwie kawy, sobie wziął mrożoną, no bo, cholera, było tak gorąco na dworze! chciałam napisać dworcu w ramach kolokwializmu xd. a w zakopanym mówią na polu.
- okej, więc, hm, ile masz lat? - nie powinien, ale nie mógł się powstrzymać.

misio

Stukała palcami w blat stołu, kochała robić takie monotonne, zazwyczaj denerwujące wszystkich dookoła, rzeczy, które jej samej sprawiały niezwykłą przyjemność. - A co? Piszesz o mnie książkę? - Spytała, uśmiechając się jednokącikowo. Najwidoczniej Fabien nie wiedział, że kobiet, nawet kobietek, o wiek się nie pyta, bo to nie wypada. - Siedemnaście. - Ugh, on z pewnością był starszy, pewnie wyszła teraz na jakąś gówniarę, mogła zawyżyć wiek..

misio

- nie, nie, tylko film... - pokręcił głową, przyglądając jej się uważnie. pomyślał, że wcale nie wygląda na siedemanaście, ale teraz sprawy będą przecież nie takie! była absolutnie niepełnoletnia, a on był już na pierwszym roku studiów i jeszcze mogą go oskarżyć o pedofilię. no, coś w tym stylu. - naprawdę siedemnaście? - mruknął w końcu. wyglądał na zawiedzionego, no cóż, zdarza się. w między czasie kelnerka przyniosła im kawy i fabien zaczął teraz sączyć swoją, nie spuszczając wzroku z c.

misio

- Nie, żartowałam, tak naprawdę mam czterdzieści pięć lat, ale nie chciałam cię odstraszyć.. - Westchnęła i podziękowała kelnerce za kawę pewnie, bo tak chyba wypada, mieszając potem w owej. W kawie, nie kelnerce (wbrew pozorom). - A ty? Ile masz lat? - Spytała. Chciała obliczyć różnicę wieku, bo była matematyczną maniaczką. Okej, okej, wcale nie, ale zwyczajnie chciała wiedzieć, o ile on jest od niej starszy.

misio

chciał ją przestraszyć, zastanawiał się nad jej rekacją.
- dwadzieścia sześć - wyszczerzył się. to dawało różnicę dziewięciu lat, jakże piękną różnicę. cudem się nie śmiał, ciągle przy niej chciało mu się śmiać, albo z samej carl, albo ogólnie, różnie to bywało. - to źle? - dopytywał się znad swojej kawy, którą prawie że przewrócił, ale na szczęście "prawie" robi wielką różnicę! westchnął, wpatrując się w nią wyczekująco. jeeej, była naprawdę fajna.

misio

- Nie, skąd - powiedziała niemal automatycznie, dopiero po chwili przyswajając jego słowa. Dwadzieścia sześć lat? Cholera, to naprawde duża różnica wiekowa, nawet według niej. Przygryzła dolną wargę, na chwilę chowając się za zupełnie sporą filiżanką z kawą. W zasadzie nie lubiła kawy, nie wiedziała, czemu ją zamówiła, skrzywiła się nieco, odstawiając filiżankę na spodeczek i nachylila się nieco w jego stronę, przez stół. - Ale naprawdę masz dwadzieścia sześć lat? - Spytała nieco ciszej.

misio

- naprawdę! - przytaknął, również się nachylając, także jej twarz znalazła się zaskakująco blisko jego twarzy, bliżej nawet niż obliczył sobie przedtem, ale nie był dobry z matematyki, za to studiował psychologię. czekał na jej dalszą reakcję, obstawiał, że ucieknie, bo on na jej miejscu by uciekał, chyba, że była taka szalooona i leciała na facetów przed trzydziestką. - to źle? - oblizał górną wargę, zdecydowanie z nią flirtując. filtrując ją też ;x.

misio

Nie chciało jej się w to wierzyć, naprawdę wyglądał na młodszego. Ale to tylko i wyłącznie dobrze, może jakimś chodzącym ideałem, może wcale się nie starzał.. Albo po prostu miał miliard operacji plastycznych, to też jest jakaś opcja. Odsunęła się od niego, bo to jednak trochę niestosowne, zresztą nie chciała przecież, by Fabien zbyt wiele sobie wyobrażał, ona wyobrażała sobie już wystarczająco dużo, jak na ich dwoje. - Nie przeszkadza mi to - powiedziała tylko, no bo ej, co miała powiedzieć!

misio

- wyglądasz, jakby ci to przeszkadzało! - parsknął w końcu, wcale się nie odchylając, wygodnie mu się siedziało w tej pozycji, nieważne jak daleko znalazłaby się w tej chwili jej twarz względem jego, choć najlepiej byłoby, żeby była bliżej niż blisko, aczkolwiek starał się o tym nie myśleć, bo kim ona była, żeby go usidlać jednym spojrzeniem. - okej, żartowałem... - przyznał się w końcu, bo znudziło mu się kłamanie jej. - dwadzieścia, spokojnie.

misio

- Och - zmarszczyla nieznacznie czółko, dopijając swoją kawę jednym łykiem, by odstawić pustą filiżankę z powrotem na stolik. - Czemu powiedziałeś, że dwadzieścia sześć? Bawi cię oszukiwanie młodszych dziewcząt? - Spytała. W zasadzie średnio jej się to podobało, nie znosila, gdy ktoś z niej kpił. Kto lubił..

misio

- chciałem tylko sprawdzić twoją reakcję, nie bierz mi tego za złe! - poprosił błagalnym tonem głosu, bo wcale nie chciał, żeby teraz się na niego obraziła i sobie poszła, całkiem przyjemnie mu się tutaj z nią siedziało, jeszcze przyjemniej na nią patrzyła. - więc chodzisz do drugiej liceum, tak? czy trzeciej? nie orientuję się już... - zdarzało mu się, by strasznie roztargniony, a nie powinien, chciał zostać przecież psychologiem.

misio

- Kończę pierwszą,xd - powiedziała, wzdychając. - Czyli już praktycznie jestem w drugiej klasie! Nie martw się, nie jestem aż takim dzieciuchem, mimo wszystko. To znaczy tak myślę.. - Ale kto potrafi o sobie obiektywnie mówić. Kurczę, znów mu się przyglądała, to było w zasadzie silniejsze od niej! Musiała się przecież napatrzeć, bo nie sądziła, by potem miała okazję go spotkać, kto chciałby się widywać z taką gówniarą, jak ona..

misio

to przyglądanie się sobie nawzajem robiło się naprawdę ekscytujące, jednak nie dawał tego po sobie poznać.
- daj mi swój numer - mruknął w końcu, po chwili głębszego zastanowienia. hej, w końcu, czemu nie, co z tego, że mogła okazać się gówniarą, skoro była tak niesamowicie intrygująca, a poza tym dobrze mu się z nią rozmawiało, jak z mało którą dziewczyną. mogliby zostać przyjaciółmi, jakby coś nie wyszło. trochę przerażało go wprawdzie jej wiek.

misio

W zasadzie była dosyć zaskoczona, nie sądziła, że to on poprosi ją o numer, prędzej spodziewała się tego, że to ona będzie musiała go męczyć, żeby on dał jej swój. Boże, jakie zagmatwane zdanie! W każdym bądź razie uśmiechnęła się, najpierw trochę zbyt wesoło, z czego zdała sobie sprawę, całe szczęście i sięgnęła po długopis, wyciągając z serwetnika jedną serwetkę, na której zaraz napisała swój numer, dosyć czytelnie nawet. - Proszę cię bardzo - powiedziała, podając mu serwetkę. W głębi duszy była strasznie ucieszona, ale starała się tego nadto nie ukazywać.

misio

zarejestrował ten uśmiech, uznał nawet, że patrzenie nań sprawia mu przyjemność, tak samo jak wszystko, co jak narazie tyczy się carl. dokończył swoją kawę i odchylił się na krześle, krzyżując ręce za głową.
- dzięęęki - uniósł oba kąciki ust, napisałam okonie ust xd, pdo góry w uszczęśliwonym uśmiechu. -masz jakieś specjalne życzenia co do wynagradzania ci upadku? - on miał jeszcze chwilkę wolnego czasu, kóry równiedobrze mógł poświęcić jej.

misio

- To kawa nie była wynagrodzeniem? - Spytała nieco zaskoczona, ale chyba miło zaskoczona, bo nie przestawala się uśmiechać. Okej, albo jednak zaraz przestała się uśmiechać, bo nie chciała wyjśc na jakąś naprawdę zbyt radosną nastolatkę. Kurczę, i tak pewnie już wyszła. Skrzyżowała pod stolikiem swoje nogi na wysokości kostek.

misio

- nie wiem, pomysałem tylko, że może kawa to za małe wynagrodzenie czy coś. - był zdecydowanie hojny, aczkolwiek nie miałby nic przeciwko, jeśli po prostu by odmówiła, potrafił uszanować bez gadania czyjeś zdanie. miał ochotę nachylić się nad stołem i pogłaskać ją po policzku, ale się opanował i zacisnął palce na poręczy swojego krzesła, żeby mimo wszystko tego nie zrobić. jak dla niego już dawno wyszła na radosną nastolatkę, która próbuje ukryć swą radość przed całym światem.

misio

- Może i za małe wynagrodzenie.. Ale nie musisz mi już chyba nic fundować, to chyba faktycznie nie była twoja wina. - Nie do końca w to wierzyła, ale nie chciała robić mu więcej wyrzutów, przynajmniej na razie. - Zresztą nie wiem, czy nie powinnam już wracać do domu. Już dawno skończyłam lekcje i w ogóle - westchnęła, zerkając na zegrek wiszący na ścianie. Naprawdę nie miała ochoty sobie iść, ale mus to mus. - Jeśli chcesz, to możesz mnie odprowadzić. Wiesz, w ramach tej rekompensaty.

misio

Albo poszła sama : D.